Jana

Psycholoog: Jana, tijdens deze sessie zou ik graag samen met jou eens stilstaan over hoe jij jezelf ziet. Kan jij mij daar iets over vertellen?

Jana:

Ik háát het wanneer ik mezelf moet omschrijven. 'Wat voor een persoon ben je?' 'Wat doe je graag?' Wat moet je in godsnaam zeggen?

Maar ik zal eerst beginnen met de dingen die ik níet graag doe.

Ok ten eerste stilstaan bij zaken. Doe. Ik. Niet.

Waarom zou je piekeren over zaken waar je nooit een antwoord op kan krijgen? Wat voorbij is, is voorbij. Je kunt de tijd niet meer terugdraaien dus je kunt evengoed vooruitkijken en verdergaan met uw leven.

Stilzitten? Ken ik niet. Een 'avonturier' noemen ze me al van kleinsaf.

Ik wil voelen dat ik lééf en niet geleefd worden, snap je? Op reis gaan, terrasjes doen, feestjes hier en daar, me omringen met mensen die gráág plezier maken. Mijn neus én goesting achterna en zien waar ik terechtkom. Eeuwige twijfelaars of klagers zijn niet aan mij besteed.

Mijn mond houden is ook iets. "Je moet oppassen met wat je zegt, Jana" of "Jana, moest je dit écht vragen?" Dan moet ik zó hard op mijn tong bijten.

Ik vind dat je je gedacht moet zeggen, toch? En vragen is toegestaan, zeker?

Wat nog?

Ik ben wat chaotisch, een flapuit en impulsief. Maar dat had je al door zeker? (frunnikt aan haar haar)

Oja, een ex-vriend van me zei ooit dat ik een licht destructief kantje had. "Waarom moet je zonodig iets moois verpesten?" of en dat vond ik hilarisch " Waarom gun je jezelf geen geluk toe?".

Pff, vond ik teveel diepgang. Onze Jason moest dringend volwassen worden en beseffen dat schone liedjes eenmaal niet lang duren. Want je kunt er evengoed zelf een einde aan maken. In tegenstelling tot onze moeder die teveel in het verleden is blijven hangen.

Maar dát is een ander verhaal.

Illustratie @helloimanso