Pose

Ik zet mijn meest ongeïnteresseerde blik op terwijl ik wacht. Na negen dagen heb ik gemerkt dat dit dé look is. De ‘metro blik’ weet iemand me achteraf te zeggen. Het zorgt ervoor dat je niet teveel uit de toon valt temidden van een mensenmassa maar vooral dat je niet aanspreekbaar bent. Noch voor ambulante verkopers, noch voor een zeemzoete “Bonjour, ça va? Tu t’appelles comment?” in mijn geval.

De zon verschijnt achter de wolken en het begint wat warmer te worden. Het is half elf dus de temperatuur op dit tijdstip is doenbaar. Het verkeer speelt zich voor mijn ogen af: iemand die een berg lading voorttrekt op een remorque, de gebruikelijke WeWa’s die zich een weg banen tussen het verkeer, mensen met etenswaren op hun hoofd, verkopers die hun diensten aankondigen via het ritmisch getik van voorwerpen,… taxi’s en consorten.

Ze passeren allemaal de revue.

De verkoper had me gevraagd eventjes te wachten naast zijn stand. Hij had mij een stoel aangeboden; zijn kiosk achter slot en grendel gezet en hij was vertrokken met een klant. Ik was de volgende. Geschatte wachttijd: onduidelijk.. Dient deze plaats ook als een soort wisselkantoor, naast het opladen van bel krediet en megabytes, gezien de vele Congolese biljetten die door de vierkanten rasters werden doorgegeven?

Terwijl ik zo comfortabel mogelijk op de plastieken stoel plaatsneem, hou ik de voorbijgangers in de gaten. En vice versa.

Met lichtjes gestrekte benen weet ik me een houding te vinden door semi ineengezakt erbij te zitten. Mijn hand laat ik nonchalant op één been rusten. Met mijn ingevlochten haar, gelnagels en blik op oneindig ga ik volledig in op het decor.

Een vrouw probeert mijn aandacht te trekken en spreekt me aan in Lingala.

Ik val eventjes uit mijn rol en zet me recht én schrap. “Nayoki tè” stamel ik uit.

Ze herhaalt haar vraag terwijl ze naar de lege kiosk wijst. Mijn brein slaat tilt.

Op het puntje van mijn stoel met opgetrokken knieën en waakzame blik vraag ik haar over te schakelen naar het Frans. “Waar is de verkoper gebleven?”

Daar weet ik wel een antwoord op!

Ik repliceer zelfzeker en laat mijn schouders zakken. Stilaan neem ik mijn oorspronkelijke pose aan. Terwijl ze zijn terugkeer afwacht, spreken twee andere personen me aan.

Beiden met hetzelfde verzoek.

Ineengezakt, met mijn hand nonchalant op één been én bijhorende look antwoord ik “Il arrive”.