MaÍ

Pesa ye maí. Donne-lui de l’eau, zegt ze met lichte aandrang.

Et ne fais pas ta blanche, verzin ik er nog bij.

De onuitgesproken gedachte blijft tussen ons hangen.

Ze voelt mijn aarzeling en ziet de twijfel in mijn ogen.

Wat moet ik doen? Parce qu’une tantine: ça ne joue pas.

Als kersverse moeder wil ik het goed doen. Volgens de regels. Niet van eenieder die klaar staat met zijn of haar oordeel en goedbedoeld advies die me stuurlozer maken. Maar volgens de regels van de vroedvrouw.

Ze vertelde me dat water geven aan een baby jonger dan 6 maanden niet hoeft. Of was het verboden? Ik weet het niet meer. Of heb ik dit ergens gelezen op een of andere forum midden in de nacht bij de vijfde voeding? Of was het de zesde?

Helder nadenken en snelle beslissingen maken zijn moeilijk wanneer je aan chronisch slaaptekort lijdt.

Wat als ik hem ziek maak? Hij daarvan afziet? Vragen die ik niet hardop durf te stellen aan haar.

Ik breng zwakjes uit dat het niet mag van de vroedvrouw.

Ma fille, en Afrique on donne de l’eau quand un enfant a soif. Quand t’as soif, tu bois de l’eau, non ?

Ik knik instemmend. Inderdaad, logisch toch? Plus heeft ze zelf geen vier kinderen grootgebracht? En andermans kinderen én mezelf inbegrepen toen mama haar moederrol niet kon opnemen? Een betere ervaringsdeskundige vind ik niet. Waarom twijfel ik? Diep vanbinnen weet ik waarom.

En Afrique tu dis tantine, mais içi c’est différent. Içi c’est l’Europe. En plus, je n’ai jamais été là-bas. Zaken die ik niet hardop durf te zeggen tegen haar.

Maar de vroedvrouw heeft het gezegd. Een vroedvrouw die me welgeteld zes maanden opvolgt versus mijn tante wiens ervaring verankerd is in eeuwenoude overleveringen.

Ik beslis de confrontatie niet aan te gaan en hak uiteindelijk de knoop door.

Non, c’est bon tantine. Je vais lui donner du lait. Ze zucht.

De onuitgesproken “une vraie blanche” tussen ons blijft hangen.