Taalbad

Ik had er het volste vertrouwen in.

Mijn kennis van het Lingala was voldoende.

Mijn steekkaarten met de meest voorkomende werkwoorden, vlijtig neergepend in een zoveelste “nu-zal-ik-Lingala-leren” bui, had ik na al die jaren zorgvuldig bewaard.

Het boekje “Instant English-Lingala”, die zowel werkwoorden als aansprekingen bevatte, gekocht in een boekenhandel voor de reis maakte het compleet.

Ze konden niet ontbreken in mijn koffer richting Congo.

Ik ging ervan uit dat het ging loslopen want ik had de basis onder de knie.

Zijnde mezelf voorstellen, mijn woonplaats en mijn gezinssituatie in perfect grammaticale volzinnen uitleggen.

Op dag één slaagde ik erin simpele interacties tussen les Kinois te volgen. Weliswaar in grote lijnen maar ik voelde me bijzonder trots en klopte mezelf op de schouders.

Op dag twee stuurde ik al naar vriendinnen: “ik ben aangenaam verrast door mijn passieve kennis van het Lingala”. Want ik kon het geklaag van de kapster ontcijferen: het invlechten van mijn niet gedefriseerd haar verliep te traag.

Vanaf dag drie werd het wat complexer.

Ken je de gezichtsuitdrukking van iemand die er niks van snapt maar die moet veinzen er iets van te snappen? Of althans zou moeten snappen? Het duurt maar een fractie van één seconde vooraleer je gezicht terug in de plooi is.

Maar het is te laat.

Toen ik mijn familie aan moederskant ontmoette sloeg mijn brein tilt.

Ik was vergeten dat je een nieuwe taal niet in het luchtledige leert.

Integendeel: je wordt in het taalbad gesmeten.

En zwemmen maar.